กล้ามเนื้อเราเวลาไม่ได้ถูกใช้งาน จากการไม่ได้ขยับ (Immoblization) จะเกิดภาวะที่เรียกว่า กล้ามเนื้อลีบเล็ก (Disuse muscle atrophy, DMA) ซึ่งก็อาจจะพัฒนาต่อไปเป็น ภาวะกล้ามเนื้อน้อย (Sarcopenia) ต่อไปได้
งานนี้เขาก็ศึกษาเป็น Systematic Reveiw และ Meta-analysis เพื่อดูว่าถ้าไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อเนี่ย ระหว่างคนสุขภาพดี กับคนที่มีปัญหาสุขภาพ มีผลเหมือนหรือต่างกันยังไง แล้วก็ดูว่าระยะเวลามีผลยังไงบ้าง
โดยดูจากงานวิจัยที่ศึกษากล้ามเนื้อระยางค์ล่าง เป็นงานที่ทำในคน ดูงานที่มีการวัดผล muscle volum , cross-section area , lean leg mass หรือ โครงสร้างของกล้ามเนื้อ รายงานทั้ง baseline และช่วงต่างๆของการศึกษา อย่างน้อยสองช่วง
ก็ได้ข้อมูลมาจากงาน 35 งานที่เข้าเกณฑ์ ก็มีทั้งข้อมูลจากคนป่วย แล้วก็คนสุขภาพดี ซึ่งคนสุขภาพดีนี่เขาก็เอามาทำตามพวก Bed rest protocol เพื่อจำลองการให้อยู่บนเตียงผู้ป่วยไม่ให้ขยับตัว หรือมีการจำกัดการเคลื่อนไหว คนป่วยเนี่ยก็เป็นผู้ป่วยใน ITU (Intensive Therapy Unit) อ่ะนะครับ ซึ่งตรงนี้ในรายละเอียดมันก็เยอะอยู่ไปดูกันในงานเองนะครับ
พอเขาได้ข้อมูลมาจากงานต่างๆ แล้วนำมาวิเคราะห์เนี่ย มันก็มีภาพรวมๆ ให้เราพอจะเห็นได้อยู่ภาพนึง คือพบว่าในคนสุขภาพดีที่ต้องไปเจอสภาพแบบ Bed rest หรือขยับขาไม่ได้สักระยะเนี่ย กล้ามเนื้อก็จะค่อยๆเล็กลีบลง มันลดทั้งส่วนของ volume และ cross section area โดยในช่วง 15 วันแรกก็จะลดลงเยอะหน่อย จากนั้น ราววันที่ 15-60 อัตราลีบเล็ก ก็จะค่อยๆลดลง
ในคนป่วยช่วง 15 วันแรกอัตราลีบเล็กก็จะเยอะนะครับ โดยเฉพาะช่วง 10 วันแรก จากนั้นกราฟก็ค่อยๆ ความลาดชันน้อยลง ความลีบเล็กที่เกิดขึ้นในช่วงหลังจะมีผลลดลงจนกว่าจะมีอะไรมาเป็นตัวกระตุ้น ให้เกิดการเสียกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นอีก เมื่อเทียบระหว่างคนป่วยกับคนสุขภาพดี คนป่วยการลีบเล็กลงของกล้ามเนื้อจะเกิดผลเยอะกว่าในคนสุขภาพดี
อาจจะมาจากการที่คนป่วยอาจจะมีเรื่องของโภชนาการที่ทานสิ่งต่างๆได้น้อยลง และผลจากภาวะอื่นๆ ที่เป็นอยู่มาเป็นตัวเร่งด้วยก็ได้นะครับ เขาก็สรุปไว้ว่า จากข้อมูลต่างๆ ถ้าในแง่ของการดูแลคนป่วยคนบาดเจ็บ เพื่อลดผลที่เกิดขึ้นเยอะในช่วงแรก พวกเทคนิคต่างๆ เช่น bed-based resistance , vibration exercise หรือพวกอุปกรณ์กระตุ้นกล้ามเนื้อด้วยไฟฟ้า อาจจะมีประโยชน์
